NARESZCIE WIOSNA!

Witam serdecznie wiosennie. W Polsce obecna Kwietniowa aura bardzo dopisuje - słoneczko i ciepło. Słyszę, że w Montrealu niestety nadal zimno i śnieg. 

Ostatnio 'zaliczyłem' dwa ciekawe, acz kompletnie odmienne od siebie filmy. Phantom Thread (Nić Widmo) w reżyserii wybitnego amerykańskiego autora Paula Thomasa Andersona, opowiada o życiu także wybitnego, choć fikcyjnego, krawca/projektanta wytwornych sukien w Anglii lat 50'. Daniel Day-Lewis, którego talent nie musi być podkreślany, gra główną rolę. Człowieka twórczego, lecz przywiązanego do ustalonego trybu życia. Pasja miesza się tu ze skupieniem, spokój z podskórnymi emocjami. Jego stabilne życie i kariera zmieniają się jednak, gdy zakochuje się w inteligentnej młodej kelnerce, która ewentualnie staje się jego muzą i partnerką w biznesie. Jest to pełny elegancji, stylu i polotu portret niecodziennej miłości, gdzie wzajemne przywiązanie i fascynacja stają się niebezpieczne dla obu stron. Tytułowa 'nić widmo' to ta dziwna i skomplikowana więź między tymi dwiema postaciami. 

Day-Lewis gra tu dla Andersona ponownie, po znakomitym i mrocznym There Will be Blood (Aż poleje się krew) z 2007 roku, gdzie wcielił się, tradycyjnie już - perfekcyjnie, w postać bezwzględnego ojca i przedsiębiorcy naftowego. Zagrał on w niewielu filmach podczas swej 40-sto letniej kariery, lecz każda jego rola to większe lub mniejsze arcydziełko sztuki aktorskiej. Zwłaszcza polecałbym The Age of Innocence, czyli Wiek niewinności z 1993 roku, romantyczne kostiumowe arcydzieło mistrza Martina Scorsese, o niemożliwej, platonicznej miłości wśród spętanej konwenansami arystokracji nowojorskiej XIX wieku. 

Z zupełnie innej bajki mamy Ready Player One, (w Polsce Player One) - Stevena Spielberga, jest jego powrotem do kina czysto rozrywkowego, choć z pewnym przesłaniem. Film został stworzony nadal z pomocą naszego świetnego operatora Janusza Kamińskiego, który współpracuje ze Spielbergiem od czasów Listy Schindlera w 1994 roku. Genialny, ponad 70-cio letni Steve, bawi się jak tu dziecko i oferuje nam spektakl dorównujący dynamiką filmom akcji o Superbohaterach, czy innych X-Men'ach. Film jest mieszanką Matrix'a, Tronu i gier wideo, gdzie ma się swojego Awatara, trzeba znaleźć nagrody i walczyć z oponentami. Akcję prowadzi młody Tye Sheridan, któremu udaje się zdobyć kolejne ukryte nagrody, i ewentualnie wypowiedzieć wojnę złej korporacji, która chce przejąć kontrolę nad wirtualnym światem o nazwie OASIS. Dzieje się bardzo dużo na ekranie, emocje sięgają zenitu, co może być nieco męczące po ponad godzinie oglądania. Myślę, że warto obejrzeć go ze dwa razy, aby 'ogarnąć' wszystko, co nam serwują twórcy. A przesłanie polega na tym, że choć wirtualne światy są piękne i kuszące, to nie ma nic bardziej rzeczywistego oprócz samej rzeczywistości. Coś, co powinni sobie uzmysłowić wszyscy nieszczęśnicy uzależnieni od smartfonów. Czytałem niedawno, że w kilku krajach powstają przepisy i zabezpieczenia uliczne, aby ludzie uważali na pasach i w mieście zamiast gapić się w smartfona. 

Podobno Spielberg szykuje kolejną, piątą odsłonę kultowego już Indiana Jones. A w ogóle to dziwny z niego gość. Ma od lat pełną władzę twórczą, zarabia setki milionów dolarów, jest gigantem kina, a serwuje nam taką huśtawkę tematyczną. Zaczynał od czystego wizjonerskiego filmowego widowiska - Szczęki, Bliskie Spotkania Trzeciego Stopnia, E.T., i tak dalej. Jako dzieciak uwielbiałem jego filmy, choć stosuje on często manipulację emocjonalną i polewa sentymentalizmem wykreowane przez siebie postacie. Indiana Jones mi się też podobał, ale tylko ten pierwszy, potem to było takie odgrzewanie kotletów, formułka. Następnie zwrot do poważnego kina, choć także nieco sentymentalnego, nastąpił z Listą Schindlera. Wtedy obudził się w nim autor. Ale zaraz potem był dziecinny, ale kasowy Park Jurajski, potem poważny Saving Private Ryan, i tak się przeplatają od lat, kasowe głupawe hollywoodzkie widowiska, oraz poważne dzieła w stylu A.I. czy też Monachium. Mimo tego, wszystko, co on tworzy w zamiarze mniej lub bardziej łączy te dwa style i ma z pewnością jakąś wartość. Zapraszam, zatem do kina. 

Wasz
 

.

Artur Kozłowski   ARCHIWUM FELIETONÓW

POLEĆ TEN ARTYKUŁ ZNAJOMYM Z FACEBOOKA