ROZMYŚLANIA WIELKOPOSTNE - O WIELKANOCY, WIOŚNIE, MALARSTWIE. 

Natura dojrzewa do wiosny. Powoli zbliża się najpiękniejsza z czterech pór roku - gdy wszystko odradza się, wybucha, rozkwita. Czar odradzania się natury łączy się w kulturze chrześcijańskiej z odrodzeniem ducha - co niesie ze sobą Wielkanoc wraz z charakterystyczną dla niej symboliką Zmartwychwstania. Malarstwo jest doskonałym dopełnieniem Słowa Bożego. Nie wyobrażamy dziś sobie kościołów bez wizerunków świętych, bez scen przedstawiających historie biblijne. Włoski malarz żyjący we Florencji na początku XIV wieku , Giotto di Bondone, uczynił malarstwo sztuką przepojoną ekspresją, doskonałym  połączeniem realizmu ze świętością. Dzięki geniuszowi Giotto malarstwo podjęło temat sacrum i profanum w sposób głęboki i oryginalny, zmierzyło się z najtrudniejszymi tematami religijnymi, które dzięki wizualizacji nabrały większej mocy oddziaływania. W latach 1302-1305 Giotto pokrył ściany małego kościółka Capella dell’Arena w Padwie cyklem fresków z życia Marii i Jezusa. Oglądając te freski  jesteśmy  świadkami prawdziwego zdarzenia o silnym ładunku emocjonalnym - sceny religijne stają się realistycznymi historiami dziejącymi się na naszych oczach. Pod pędzlem Giotta stworzony został wiarygodny a zarazem mistyczny świat. Fresk " Wjazd Jezusa do Jerozolimy" pokazuje nam Jezusa siedzącego na osiołku. Jezus jest bardzo ludzki, uśmiecha się, ale jest też boski, nie z tego świata. W tle postaci ludzi, którzy wspięli się na drzewa, aby zobaczyć z oddali wjeżdżającego proroka. Obrazek codzienny naznaczony symboliką religijną. 

Drogę, którą rozpoczął w malarstwie Giotto di Bondone, kontynuował w II poł. XV wieku Piero della Francesca, florencki malarz tematów mistycznych. "Zmartwychwstanie" Piero della Francesca z Museo Civico w Sansepolcro w Toskanii jest najmocniejszym, najgłębszym ujęciem tego tematu w malarstwie. Oto Jezus , który stał się żywym symbolem Ofiary i Miłosierdzia, stoi przed nami w centralnej części frescu. Lewą nogę oparł na grobowcu, na nodze wsparł rękę w geście siły, pewności i mocy. To nie umęczony cierpiętnik, ale silny duchem i ciałem zwycięzca. Patrzy nam prosto w oczy, patrzy przenikając nas głębokim spojrzeniem swoich ciemnych oczu. W prawej ręce trzyma proporzec - na białym tle znak krzyża - jak zwycięski wódz. Łososiowa , miękko otulająca lewe ramię i biodra tunika, odsłania prawą część ciała i zraniony bok. To zranienie wydaje się tylko symboliczne wobec siły zmartwychwstałego Jezusa. Triumf Wiary i Miłosierdzia - tak mogłoby być zatytułowane dzieło Piero della Francesca. Zwycięski Chrystus kontrastuje z czwórką śpiących na ziemi strażników. Nie zauważyli momentu Zmartwychwstania, są słabymi ciałem i duchem istotami, które nie dostąpiły cudu wtajemniczenia. Siła ducha boskiego i słabość człowieka, tak również można odczytać obraz. Jak wiele trzeba mieć miłości, żeby przebaczyć słabość ludzkiej natury, zrozumieć, zaopiekować się tą istotą, jakże niedoskonałą, tak dalece odbiegającą od boskich oczekiwań.

W Modlitwie Arcykapłańskiej Jezus wstawia się do Boga za człowiekiem:
"Objawiłem imię Twoje ludziom, których mi dałeś ze świata: Twoimi byli i mnie ich dałeś, a zachowali naukę Twoją. Teraz poznali, że wszystko, coś mi dał, od Ciebie pochodzi, bo słowo, któreś mi dał przekazałem im, a oni je przyjęli i poznali, żem wyszedł od Ciebie, i uwierzyli, żeś Ty mnie posłał. Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, lecz za tymi, których mi dałeś, bo Twoimi są".

Refleksji i zachwytu - nad cudem Zmartwychwstania i wiosną - z okazji Wielkanocy życzy Państwu  Katarzyna Szrodt
 
 

.

Katarzyna Szrodt   ARCHIWUM FELIETONÓW