ZMIANA W PRZEPISACH DOTYCZĄCYCH SPONSORSTWA MAŁŻONKA

Wielu osobom wydaje się, że ślub lub życie w konkubinacie z obywatelem Kanady (lub stałym rezydentem) są jednoznaczne z otrzymaniem pozwolenia na pobyt stały. Oczywiście prawda jest inna. Obywatel lub stały rezydent musi sponsorować swojego współmałżonka bądź partnera, z którym żyje w konkubinacie. 

Zawsze istnieje podejrzenie, iż małżeństwo lub konkubinat są fikcyjne i zostały zawarte na potrzeby imigracji do Kanady. Do 29 września br. oficer mógł nie przyznać pobytu stałego, sponsorowaniej osobie, jeżeli stwierdził iż dwa wymagane przez prawo elementy występują w konkretnym przypadku tj. są silne przesłanki wskazujące, iż małżeństwo nie jest autentyczne, oraz że zostało zawarte jedynie na potrzebę pozostania w Kanadzie.  Z końcem września prawo zostało zmienione, i każde podanie o sponsorstwo zostanie odrzucone jeśli oficer imigracyjny orzeknie, iż przynajmniej jeden z w/w elementów dotyczy danej pary, czyli jeśli istnieje poważna wątpliwość dotycząca wiarygodności lub intencji małżonków.

Zmiana przepisu może mieć zasadnicze znaczenie dla małżeństw, które na przykład zostały zawarte aby partner dostał pobyt, ale z czasem układ ten przerodził się w prawdziwy związek.  Jeśli zatem oficer dojdzie do wniosku, iż małżeństwo nie zostało zawarte z miłości a jedynie było transakcją, nie będzie miał znaczenia fakt, iż dzisiaj para ta tworzy autentyczne małżeństwo. Przepis ten dotyczy wszystkich wniosków, które jeszcze oczekują ostatecznej decyzji.

Dlatego nie wolno dać urzędnikowi podstaw, by miał jakiekolwiek wątpliwości co do autentyczności związku od jego samego początku. Inaczej sprawa może być w toku przez długi czas bądź zostać rozstrzygnięta na niekorzyść zaineresowanych osób. W przypadku konkubinatu trzeba dodatkowo wykazać, że dane osoby idą wspólnie przez życie i dotrzymują wzajemnych zobowiązań przynajmniej przez jeden rok. Ponadto należy przedstawić sensowne powody, które wykluczają zawarcie związku małżeńskiego. 

Cała procedura sponsorstwa jest złożona, nic nie odbywa się automatycznie. Samo wypełnienie aplikacji nie wystarczy, nawet jeśli udzielone zostały odpowiedzi na wszystkie pytania. W razie wystąpienia jakichkolwiek wątpliwości małżonkowie są przesłuchiwani pod kątem prawdziwości związku. Podczas takiego wywiadu urzędnicy imigracyjni często używają różnych technik w celu ustalenia rzeczywistych relacji między małżonkami. U wnioskodawców nierzadko znacznie wzmaga się zdenerwowanie, jako że nie spodziewają się podchwytliwych i szczegółowych pytań. Zdarza się, że podają informacje sprzeczne z tym co widnieje w wypełnionych formularzach.

Właściwie każdy człowiek w obliczu gradu bardzo szczegółowych pytań może się zdenerwować i nie pamiętać istotnych szczegółów. Ponieważ mam tego świadomość i doskonale wiem, jak zwykle przebiegają tego typu rozmowy, odpowiednio przygotowuję swoich klientów do tych przesłuchań. Mam kilkustronicową listę pytań, jakich aplikant powinien się spodziewać. Często klienci śmieją się z tych pytań i nie wierzą, że rzeczywiście mogą one paść podczas wywiadu. Ale tak się jednak dzieje, co więcej, dodam, że nawet małżonkowie z dużym stażem mają niekiedy kłopoty z odpowiedzią.

W sytuacji, gdy przyszła już decyzja odmowna, w niektórych przypadkach apelacja może wpłynąć na jej zmianę. Czasami jednakże lepiej założyć nową sprawę, niż odwoływać się od negatywnej decyzji, wszystko zależy od konkretnego przypadku.

Te sprawy, tak jak i wiele innych, z którymi zgłaszają się do mnie klienci, można przeprowadzić sprawnie i szybko, przygotowując od samego początku odpowiednie dokumenty, uzasadnienia, a także samego aplikanta do interview (jeśli zajdzie taka konieczność). Niestety, wiele osób na własnej skórze odczuwa konsekwencje, jakie niesie ze sobą nieprofesjonalne podejście do spraw imigracyjnych.
 
 
 

.

Maria Krajewska   ARCHIWUM FELIETONÓW